یادداشت سردبیر پایگاه خبری پیک نکا پیرامون دهه کرامت؛ از همان دم که پنجره‌های فولاد حرم، اشک‌های نیت‌ها را به دعا تبدیل می‌کند، تا وقتی که پای سجادۀ سحر، پیشانی‌ها بر خاک می‌ساید، خراسان روایتگر معجزه‌ای است به نام امید. هر زائر، داستانی دارد با این آقا؛ داستانِ دل‌هایی که شکسته‌اند اما در حریم رضوی، تکه‌تکه‌شان را به هم دوخته‌اند.
کدامین دیار است که چنین میزبان مهربانی باشد؟ کجای این جهان، آغوشی چنین گشوده دارد برای غریبه‌ها؟ حرم امام رضا(ع) تنها یک بنای تاریخی نیست؛ خانه است. خانه‌ای که درِ آن به روی همه باز است؛ چه آن تاجری که از راه دور آمده، چه آن مادری که دست فرزند بیمارش را گرفته و با چشمانی اشک‌بار زمزمه می‌کند: یا ضامن آهو
ایران؛ سرزمین میزبانِ مهربانی
چه افتخاری بالاتر از این که خاک ایران، میزبان هشتمین ستاره آسمان ولایت باشد؟ اینجا، در هر کوچه و خیابانش، ردپایی از عشق رضوی دیده می‌شود. از نگاه‌های ملتمسانه زائران تا دست‌های گره‌کرده‌ای که بر مهرِ ضریح می‌فشارند و نجوا می‌کنند: یا علی‌بن‌موسی‌الرضا، من آمده‌ام.
امام رضا(ع) تنها یک نام نیست؛ یک پناه است. پناهی برای آن دانشجویی که شب‌های امتحان، استرس وجودش را می‌فشارد، برای آن پدری که نان‌آور خانواده است و غم معیشت، خواب از چشمانش ربوده، برای آن دختر جوانی که آرزوهایش را در سایه‌سار این گنبد طلایی به خدا سپرده است.
آری، حرم امام رضا(ع) حکم همان خانه پدری را دارد که هر وقت دنیا سنگین می‌شود، می‌توانی برگردی و در آغوشش آرام بگیری.
.jpg)
عشقی که تاریخ را درنوردید
عشق مردم ایران به امام رضا (ع)، یک دلدادگی تاریخی است. از همان روزی که کاروان امامت به خراسان رسید و دل‌های شیفتگان در فراق حسینِ زمان سوخت، تا امروز که میلیون‌ها زائر، پیاده و سواره، به سویش می‌شتابند.
این عشق، در بافت زندگی ما تنیده شده؛ در همان نگاه‌های مادران که وقتی فرزندانشان را به خواب می‌فرستند، دست بر سرشان می‌کشند و می‌گویند: خدا به حرمت امام رضا، نگهدارت باشد. در همان سفره‌های نذری که از شمال تا جنوب ایران، به نام «رضا» پهن می‌شود. در همان اشک‌هایی که بی‌اختیار بر گونه‌های زائران می‌غلطد وقتی برای اولین بار خود را در آینه ضریح می‌بینند.
دهه کرامت؛ وقتی آسمان خراسان به رنگ عشق درمی‌آید
دهه کرامت، تنها یک مناسبت تقویمی نیست؛ یک “احساس” است. از میلاد بانوی ملکوت، حضرت معصومه(س) که خود، مظهر مهر و وفاست، تا میلاد امام رئوف، که آمدنش به این دیار، برکتی بی‌نظیر بود.
در این روزها، گویی آسمان خراسان به رنگ مهربانی درمی‌آید. زائران از هر سو می‌رسند؛ برخی با پای برهنه، برخی با دلی شکسته، اما همه با یک آرزو: یا امام رضا، فقط یک نگاه.
حرم در این ایام، حال و هوایی دیگر دارد. گویی آقا بیشتر از همیشه به زائرانش می‌رسد. گاهی با همان نگاه‌های امیدبخش، گاهی با کرامتی که زبان‌زد خاص و عام می‌شود.
.jpg)
درس‌هایی از مکتب رضوی
امام رضا (ع) تنها یک نام مقدس بر روی ضریح نیست؛ یک “الگو”ست. او به ما آموخت که چگونه با مردم رفتار کنیم؛ با همان مهربانی‌ای که با فقیر و غنی یکسان بود. با همان صبری که در برابر ناملایمات زمانه نشان داد.
امروز، اگر می‌خواهیم جامعه‌ای بهتر داشته باشیم، باید به سیره امام رضا(ع) برگردیم. به همان ساده‌زیستی‌اش، به همان علم‌اندوزی‌اش، به همان مردمداری‌اش.
دعوت به مهربانی
خراسان، امروز بیش از هر زمان دیگری نیاز دارد که ما به درس‌های امام رضا(ع) عمل کنیم. در جهانی که خشونت و خودخواهی، روز به روز بیشتر می‌شود، ما باید پرچمدار مهربانی باشیم.
بیایید در این دهه کرامت، نه تنها به حرم برویم، بلکه حرم را در دل‌هایمان بسازیم. حرمی از مهر و محبت، از گذشت و فداکاری.
یا علی‌بن‌موسی‌الرضا، ما را از آنِ خودت کن…
یادداشت: محمدجواد شعبانی
انتهای خبر/
