به گزارش پیک نکا،
امیرمهدی ژوله نوشت:
به بهانه غوغای این چندروزه فضای مجازی(فارغ از نام عزیزی که برده شده بود)بگم که چندسال پیش به واسطه تحقیقات برای
فیلمنامه ام،خیلی گذرا با ترنس ها،زندگی سخت و تلخ و پراز انگ و تنهایی و طرد شدگی و مورد تعرض قرارگرفتن ها و گاه حتی تصمیم شان به خودکشی و بالاخره روند معالجه شان آشنا شدم.
وقتی یک انسان تراجنسیتی یا ترنس (فارغ از موقعیت و شغل و جایگاه)عمل جراحی شرعی،قانونی ،انسانی و بسیار سخت و پرهزینه «تطبیق جنسیت»رو بعد از طی مراحل طولانی وسخت قانونی و پزشکی انجام میده،از شنیدن خبرش چند حالت ممکنه به یک «انسان»دست بده:
اولا به من مربوط نیست.
دوما ناراحتم از روزهای سختی که اون فرد در جسم اشتباه سپری کرده.
سوما تحسین میکنم شجاعت فرد رو برای اعلام و اقدام و مواجهه با همه قضات فحاش بانمک.
چهارما خوشحالم از بازگشت فرد به جسم حقیقی خودش.
آخرا به من مربوط نیست.
همین!
واقعا موجودات زنده ای هستند که به همچین تراژدی هولناکی میخندند؟برایش جوک میسازند؟نمک می ریزند؟
در طنزپردازی مبحثی داریم به نام
اخلاق طنزپردازی.یکی از اولین اصول اخلاق طنزپردازی این است که طنزپرداز با قدرت و عناصر قدرت(اجتماعی،سیاسی،ایدیٔولوژیک …)شوخی میکند،نه با ضعیف و عناصر ضعف.
اگر اسارت یک انسان در جسم اشتباه، عین ضعف و مظلومیت و شایسته همدلی و همدردی نیست،پس چیست.
.
شاید اگر آن فیلمنامه ام درباره همراهی تصادفی یک قهرمان تکواندو و یک ترنس ،مجوز میگرفت و آن فیلم ساخته میشد،امروز تعداد کمتری به یک شایعه یا اصلا خبردرست اینچینی،اینچین واکنش نشان میدادند.
.
خدایا مارو و آبروی ما رو آنی به خلقت وامگذار.
آمین
