آنچه امروز از ظرفیت تریبونی دولت برای سخن با مردم که در این شرایط بسیار مهم و حیاتی است انتظار می رود ایجاد فضای روانی است که مردم بتوانند به آینده امیدوار شوند تا بار روانی جامعه برای مقابله با مشکلات سبک تر شود.
ماجرای پست سخنگویی دولت در دولتهای روحانی رشته درازی دارد. از آغاز دولت یازدهم «محمد باقر نوبخت» رئیس سازمان برنامه و بودجه به طور توامان دو پست سخنگویی و پست اصلی خود را دراختیار داشت، مشکلات زیادی در این حوزه آشکار بود.
تکذیب های متعدد نوبخت درحالی که برخی اتفاقات در کشور رخ می داد باعث شده بود که رسانه ها لقب « آقای تکذیب» را روی سخنگوی دولت بگذارند. وی همچنین چندین بار در سخنان خود حرف های ناپسندی هم به مردم زد. ماجرای توهین به مردمی که با ۴۵ هزار تومان یارانه های نقدی گذران زندگی می کنند و در شب واریز یارانه برای براداشت آن جلوی عابربانک ها صف می بندند مورد کنایه نوبخت قرار گرفت .
این درحال بود که رئیس جمهور در زمانی که نامزد انتخابات بود و در اولین حضور تلویزیونی خود در عرصه انتخابات سال ۹۲ عنوان کرد که کاری در اقتصاد انجام می دهد که مردم به این ۴۵ هزار تومان نیازی نداشته باشند.
بعد از مدتی انتقادات به نوبخت فراوان شد و وی این پست را ترک گفت و بیان داشت که سعی می کند فعالیت خود را بر روی سمت دیگر خود یعنی سازمان برنامه و بودجه متمرکز کند.
چندین و چند ماه با رفتن نوبخت تریبون سخنگویی دولت خالی بود. در این زمینه حتی کسانی چون «محمود واعظی» رئیس دفتر رئیس جمهور به نوعی به طور غیر رسمی و کج دار و مریز سخنگویی دولت را انجام می داد.
نام های فراوانی برای این حوزه اعلام می شد اما این پست همچنان خالی بود تا جایی که برخی از رسانه ها مطرح کردند که گویی دولت به افکارعمومی چندان اهمیت قائل نیست که جایگاه این پست همچنان خالی مانده است.
بعد از اینکه «علی ربیعی» وزیر کار سابق در مجلس سابق یعنی مجلس دهم استیضاح و برکنار شد وی برای این پست انتخاب شد اما روند قبول کردن این پست توسط وی چندان سریع پیش نرفت و بعد از مدتی که بازهم این سمت خالی بود وی پذیرفت که سخنگوی دولت باشد.
اما این روزها ربیعی به جای آگاه سازی در این حوزه بیشتر از این تریبون به کنایه زدن به رقبای سیاسی می پردازد. در همین راستا اخیرا ربیعی در پاسخ به این پرسش که نظر دولت درباره پیگیری برجام چیست؟ تصریح کرد: « سال ۱۳۹۹ و شرایط بینالمللی پیش آمده بعد از پیروزیهای ما در سازمان ملل و شکست ترامپیزم شرایط خوبی را برای منافع ملی ایجاد کرده که اگر از آن استفاده کنیم در آینده آثار بهتری از خود نشان خواهد داد.»
وی در پاسخ به این پرسش که دورنمای برجام چه خواهد بود؛ گفت: «من فکر می کنم قطعا مسیر گفتوگو را میرویم. خوشبختانه همه جناح ها بر برجام تاکید میکنند و کسی آن را تکذیب نکرده است. آنهایی که روزی مخالفت میکردند خودشان پیشرو مذاکره خواهند بود.»
سخنگوی دولت پیشتر در زمان انتخابات ریاست جمهوی آمریکا در حساب کاربری خود در توییتر نوشت: نمیفهمم که چگونه عدهای در داخل از نتیجه انتخابات آمریکا حتی داغتر از طرفداران کاندیدای شکست خورده نگران بودند، برخی او را با اسطورههای مذهبی ما هم شبیه سازی کردند. نیل به هدف سیاسی به چه قیمت!
دستیار ارتباطات اجتماعی رییس جمهوری در توییت دیگری ادامه داد: در مرحله تضعیف تحریمهای یک جانبه و فرصت پیشآمده برای عقبراندن جنگ اقتصادی با تأکید بر مواضع اصولی و تکیه بر دیپلماسی چندجانبه، نیاز به حمایت از دولت مستقر است.
ربیعی افزود: نباید جریانهایی با اهداف کوتاهمدت سیاسی احساس کنند پیروزی دولت در این عرصه به زیانشان است. پیروز نهایی ملت ایران است.
همچنین در ماجرای طرح تامین کالاهای اساسی که توسط مجلس برنامه ریزی شده و توسط دولت با آن مخالفت صورت گرفت، « احمد امیرآبادی فراهانی»، نماینده مجلس در واکنش به مخالفت دولت با طرح کالاهای اساسی طی توییتی خطاب به سخنگوی دولت نوشت: دلایل سخنگوی دولت برای مخالفت با طرح کالاهای اساسی بی ربط و بلاوجه و غیر منطقی است.
وی افزود: آقای ربیعی لطفا طرح مجلس را سیاسی نکنید. مجلس مصمم است طرح تامین کالای اساسی را تصویب کند و دولت مکلف است قانون را رعایت کند.مردم عزیز بدانند ما چندین پیشنهاد دادیم به دولت که یکی را بپذیرد و ما تصویب کنیم تا مشکل مردم حل شود ولی دارند لجبازی میکنند.
در سلسله مخالفت های دولت با طرح های مجلس پاستورنشینان از طرح لغو پرتکل الحاقی سخنگوی دولت مطرح کرد :«لغو پروتکل الحاقی، جزو اختیارات مجلس نیست. درباره این موارد بر اساس اصل ۱۷۶ قانون اساسی باید در شورای عالی امنیت ملی بحث شود»
این درحالی است که اگر ادعای ربیعی درست بود، نباید با وجود بررسی در شورای عالی امنیت ملی، متن توافق برجام به مجلس می آمد و بررسی و تصویب می شد. طبق اصل ۷۷ قانون اساسی «تعهدنامه ها، مقاوله نامه ها، قراردادها و موافقت نامههای بین المللی باید به تصویب مجلس شورای اسلامی برسد.»
به هر جهت به نظر می رسد که دولت در این عرصه یک کارکرد رقابتی در حوزه سیاسی و جناحی در خود می بیند و سخنگوی دولت نیز به جای اینکه درحوزه مشکلات و موانعی که امروز مردم را تحت فشار قرار داده و همچنین گزارش کارکرد دولت برای رفع این موارد آگاهی سازی کند بعضا در پوسته سخنگویی در حد یک رقیب سیاسی و جناح می رود.
آنچه امروز از ظرفیت تریبونی دولت برای سخن با مردم که در این شرایط بسیار مهم و حیاتی است انتظار می رود ایجاد فضای روانی است که مردم بتوانند به آینده امیدوار شوند تا بار روانی جامعه برای مقابله با مشکلات سبک تر شود.